Onverschilligheid

Wat ik totaal niet begrijp en wat me dus ook ongelooflijk stoort is onverschilligheid. Want niet alleen de daders van een bepaald feit zijn schuldig, maar ook zij die getuige zijn en niet ingrijpen. Afgelopen zomer bijvoorbeeld waren wij voor een vangactie op een kerkhof (hier worden ook vaak poezen gedumpt) toen een dame mij aansprak. Ze zei me dat daar verderop een kat lag die onder de vliegen zat. Ik ben gaan kijken en effectief, ik trof een uitgemergelde kat aan wiens kopje en lijf vol zat van de vliegen. Blijkbaar had hij niesziekte en kwamen de vliegen af op het snot. Ook was hij reeds uitgedroogd en het warme weer zal daar zeker geen goed aan gedaan hebben. We hebben hem onmiddellijk meegenomen, maar doordat het zondag was konden we pas de volgende dag met hem naar de dierenarts. Zijn vacht zat vol eitjes van de vliegen! We hebben deze zo goed als mogelijk uitgekamd, want als deze zouden uitgekomen zijn, was dit arme dier zeker en vast levend opgevreten! Ook probeerden we hem wat water toe te dienen met een spuitje. Bij de dierenarts kon hij onmiddellijk aan het infuus en hij leek er bovenop te komen. Na enkele dagen echter is hij heel plotseling letterlijk ingestort en overleden. Hij bleek ook aidspositief te zijn en zal waarschijnlijk reeds op het einde van zijn krachten geleefd hebben. Maar stel je voor dat wij daar toevallig niet geweest waren, dan was hij daar buiten overleden in veel ergere omstandigheden. Wat ik niet begrijp is dat zoveel verschillende mensen hem gewoon voorbij gelopen zijn zonder hulp te bieden, dat ze liever de andere kant uitkijken dan een kleine moeite te doen die misschien een leven kan redden. Toen ik het verhaal aan een collega vertelde, zei die ook dat hij waarschijnlijk niet zou ingegrepen hebben! Een gevoelsmatig mens kan zoiets toch niet vatten? Ooit werd me zelfs verweten dat er iets mis moest zijn in mijn hoofd omdat ik zowel mens als dier in nood zou helpen. Elk levend wezen heeft hier tenslotte toch recht op? Die persoon vond het echter niet normaal dat ik een dier in nood zou willen helpen. Ik vraag mezelf dan toch af of het met mij is dat er iets mis is of met de rest van het mensdom…

Uiterlijke schijn

Wat mensen hebben met het uiterlijk, het blijft me toch een raadsel. We beoordelen niet alleen elkaar op basis hiervan, maar gewoonweg alles, dus ook onze huisdieren. Dat merken wij heel goed aan het aantal telefoontjes voor bepaalde types van poezen. Voor die langharige kanjer of die stoot met edele trekjes van een Heilige Birmaan (maar verwaande karakter) staat de telefoon steevast roodgloeiend terwijl het anderzijds tergend stil blijft voor de zoveelste zwarte kat of “lelijkerd”. Krijgt men weet van de aanwezigheid van een Britse korthaar in het asiel, zou men bijna letterlijk op de vuist gaan met elkaar om dit prijsbeest mee naar huis te mogen nemen. Dit terwijl dat zielige zwarte poesje, ineengedoken in een hoekje, uitgeblust door de vele tegenslagen, zelfs niet opgemerkt wordt. We weten allemaal hoe dit verhaal eindigt, dit poesje krijgt aan het eind van de dag een dodelijke inspuiting (als ze geluk heeft, sommige asielen maken blijkbaar nog steeds gebruik van een chloroformbak!). Waarom deze poezen geen kans geven op een beter leven, zij zijn dikwijls nog het liefst en zullen het niet nalaten hun dankbaarheid te tonen. Maar neen, liever die langharige…”minpunt mevrouw, moet ik zeggen, het is duidelijk dat het hem aan opvoeding ontbreekt, springt steevast op tafel tijdens het eten”…”Oh, maar dat is helemaal niet erg hoor”…nee, want hij is langharig... Maar onze Plato, ZO een schat van een kat, wordt bij elk bezoek versleten voor lelijkaard, omdat hij een knipje heeft in zijn oor, het ongeluk heeft gehad om verwond te raken aan zijn oog, zijn tanden iets langer zijn dan normaal…dit geeft hem net zijn charmes! Zoals zijn zwarte vacht glanst, heb ik nog maar zelden gezien. Ik zie hem nog zo voor mij toen hij net binnen kwam, graatmager, zijn vacht bruin van de parasieten, hij is werkelijk getransformeerd!
Daarom, kijk verder dan die uiterlijke schijn en geef katten zoals Plato ook een kans, ze zijn het meer dan waard!