Zomerverhalen (deel 2)

Terwijl ik vertederd naar dit nestje kittens kijk, bedenk ik me dat dat dit een periode is dat er héél veel kittens geboren worden die minder geluk hebben. Velen zijn ongewenst en worden letterlijk “geboren om te sterven”, ze worden levend begraven, doorgespoeld, verdronken, doodgeslagen en ga zo maar door, je kan je niet voorstellen hoe ziek een menselijke geest kan zijn. Het is onvoorstelbaar dat iemand iets dat zo klein en broos is, kwaad kan doen. Het is het begin van een leven, iets dat gekoesterd zou moeten worden.
Anderen worden buiten geboren, hebben het geluk of het ongeluk (hangt ervan af wie de ontdekker is) nooit ontdekt te worden, velen halen het niet, sterven in erbarmelijke omstandigheden. Denk maar aan die vloedregens van de laatste tijd, hoeveel pasgeboren kittens zouden er niet verdronken zijn. Of ik denk aan de kittens die geboren werden op een ommuurd autokerkhof, aanvankelijk hadden zij nog de moedermelk, maar op een bepaalde leeftijd hebben zij nood aan vast voedsel en vers drinkwater, geen van beiden was beschikbaar op deze locatie en verschillende kittens waren reeds de hongerdood gestorven voor wij hen ontdekten.
Verplichte sterilisatie, velen panikeren bij het horen van deze boodschap. Vrezen dat de katten gaan uitsterven, sommigen verwijten ons zelfs dat wij verantwoordelijk zullen zijn voor het uitsterven van het kattenras, vragen ons wat er mis is met verwilderde katten. Daar is niets mis mee, ware het niet dat er onlosmakelijk veel lijden met verbonden is. Wij steriliseren de katten niet om het de mensen aangenamer te maken (velen zien te veel katten als een overlast), maar om het lijden te beperken.
Een kattin met een miskraam, we kunnen haar niet helpen, want we kunnen haar niet vangen, ze is namelijk verwilderd, een vangkooi met eten brengt geen oplossing, ze is te verzwakt om nog zin te hebben in eten. Zij is een vreselijke dood moeten sterven, had zij op tijd gesteriliseerd geweest, dan was dit niet gebeurd. Deze verwilderde poes was de nakomelinge van een huiskat. Had het baasje zijn verantwoordelijkheid genomen en zijn kat gesteriliseerd, dan was dit niet gebeurd.
En geloof me, het uitsterven van het kattenras, daar zijn we nog héééél ver vandaan en dit zal ook nooit gebeuren, dit is dan ook niet het doel van verplichte sterilisatie, wel het enorme aantal levens die jaarlijks vroegtijdig beëindigd worden in de vele asielen door plaatsgebrek verminderen of zelfs tot nul herleiden…

Dankuwel meneer (of mevrouw) de dumper!

Woensdag 18u30 op een van onze vaste voederlocaties. Hier vertoeven ca 16 verwilderde katten die bijna allemaal door Kat Zoekt Thuis vzw gesteriliseerd werden. Vele avonden hebben we ervoor opgeofferd, eindeloos geduld hebben we moeten tonen om al deze poezen te kunnen vangen. Bij verwilderde poezen komt er bijna altijd een vangkooi aan te pas en de ene kat is al achterdochtiger (lees slimmer) dan de andere. Sommige lopen er bijna blindelings in, andere weten op behendige manier het eten te stelen zonder op dat plaatje te trappen dat de kooi doet dichtslaan, maar onze volharding werd beloond en het was een aangenaam gevoel niet te moeten vrezen voor zwangere poezen of kittens die god weet waar (probeer ze maar te vinden!) geboren zouden worden. Tot een of andere slimmerik het nodig achtte door 1 stomme daad ons werk te niet te doen en een zwangere kattin op deze locatie te dumpen. Verschillende avonden hebben we geprobeerd deze poes te pakken te krijgen, maar ze was ons steeds te slim af. Tot we die bewuste woensdag op de locatie aankwamen en zagen dat ze bevallen was, bovenop een houtstapel notabene! Een kitten lag nog bij mamapoes, 2 andere kittens waren reeds een heel stuk lager tussen die reusachtige houtblokken gezakt en krijsten het uit. Geen haar op ons hoofd die eraan denkt die kittens aan hun lot over te laten, dus begonnen we de houtblokken voorzichtig een voor een weg te halen, bang dat we een verkeerde beweging zouden maken en de stapel die tere lijfjes zou verpletteren. Maar we hebben ze gevonden! Eentje was al bijna onderkoeld. We hielden de kleintjes warm met onze lichaamswarmte en door ze warm te wrijven. In de tussentijd hoopten we mamapoes te pakken te krijgen, want die kittens hadden hun mama nodig! Koppig liet ze zich niet zien en uiteindelijk waren we genoodzaakt een noodoplossing te zoeken voor deze pasgeboren kittens. Gelukkig hebben we een superpleegmama gevonden die deze kittens verzorgt en vertroetelt als waren het haar eigen kinderen. Momenteel stellen ze het goed en elke dag is een dag gewonnen, we hopen dat ze mogen opgroeien tot grote, sterke katten.
Maar ook wij zijn koppig en dag na dag zullen we proberen mamapoes te pakken te krijgen tot we ze hebben! Natuurlijk zou het voor ons makkelijker zijn moesten mensen eens nadenken voordat ze dergelijke idiote daad begaan! Wat is er zo verkeerd aan kittens die in “het wild” geboren worden, hoor ik dat soort mensen al vragen. Wat daar zo verkeerd aan is? Hadden wij mamapoes niet gevonden, de kittens niet horen krijsen, dan waren er gisteren alvast 2 kittens gestorven van ontbering, is dat dan zo prachtig?!

Jong leven vroegtijdig beëindigd

Dinsdag 17 augustus 2010, 17u30, gedaan met werken en op weg naar de bushalte. In de verte zie ik iets aan de kant van de weg liggen, ik hoop op een verloren kledingstuk, maar mijn vrees wordt bevestigd als ik nader. Een jong aangereden katje, nog geen 6 maanden oud, uit respect beslis ik dit arme dier aan de kant te leggen, weg van het verkeer, om te voorkomen dat onbenullen er nog eens over zouden rijden. Zijn roerloze lichaam was nog warm, het moest dus niet zo lang geleden gebeurd zijn, echter geen hartslag meer te bespeuren, ik kan enkel hopen dat hij op slag dood was. Een dame en een heer aan de bushalte bedankten me voor die daad, iedereen liep er gewoon voorbij, negeerden het feit dat hier juist een leven een abrupt einde had gekend. Ongelukken kunnen gebeuren, maar ik geloof dat veel ongelukken vermeden kunnen worden, maar dat de meeste mensen zelfs niet de moeite nemen om uit te wijken, laat staan om te stoppen om te kijken of ze nog hulp kunnen bieden of het dier aan de kant te leggen. De dame en heer aan de bushalte bevestigden mijn gedachten, de mensen hebben geen respect, denken enkel aan zichzelf.
Veel mensen zijn van mening dat een kat buiten moet kunnen lopen om gelukkig te zijn, het is dan wel zonde als dit geluk van korte duur was. Daarom, wie een katje adopteert en dit wil buitenlaten, ga dan eerst na of het daarvoor wel een veilige omgeving is, zijn er geen drukke straten in de buurt, laat uw kat buiten aan een drukke straat en je weet gewoon dat het een kwestie van tijd is eer er een ongeluk gebeurt. Een kat kan evenzeer gelukkig zijn binnen, als ze een speelkameraadje heeft, veel aandacht krijgt, veel afleiding en speelgoed ter beschikking heeft. Een afgebakende tuin kan ook soelaas bieden, is dit niet mogelijk, leer het katje dan dat hij de straat moet vermijden.
Allemaal tips opdat uw lieveling een gelukkig én lang leven zou kunnen lijden, maar vooral als laatste eerbetoon aan dat jonge leven dat veel te vroeg een einde kende, zoals er jaarlijks duizenden zijn...

Zomerverhalen (deel 1)

De zomer, een mooie tijd? Lang niet voor iedereen! Voor talloze huisdieren betekent het begin van de zomer het einde van hun gelukzalige leventje. Mensen vertrekken op reis en vinden het de normaalste zaak van de wereld om daarvoor hun huisdier te dumpen: koffers maken, inkopen doen, gps aanschaffen, hond naar het asiel brengen… Het staat in het lijstje “things to do” als is het de normaalste zaak van de wereld. Toppunt is dat ze dan na de vakantie “gewoon” een andere hond nemen!

Asielen worden momenteel overspoeld door gedumpte honden en katten. En de cijfers liegen er niet om, het aantal gedumpte huisdieren blijft stijgen!

Ook wij worden overspoeld door meldingen van achtergelaten poezen en kittens. Alle opvangplaatsen van Kat Zoekt Thuis zijn momenteel echter volzet en we hebben geen andere keuze dan nieuwe meldingen af te wijzen, ons schuldig voelend omdat we weten dat de kansen op overleving van deze dieren hierdoor zo goed als nihil worden. Meldingen blijven aannemen is echter niet verstandig, hierdoor wordt het leven van de poezen die reeds in opvang zijn, namelijk in gevaar gebracht. Door een overvolle opvang stijgt de infectiedruk en dus de kans dat de dieren ziek worden, een probleem waar vele asielen met te kampen krijgen. Deze zijn daarom niet slecht, ze proberen zich te redden met de middelen die ze hebben. De schuld ligt echter wel bij de mensen die zonder scrupules hun huisdier dumpen, zij zijn verantwoordelijk voor het leed dat hierdoor veroorzaakt wordt.

Het wordt hoog tijd dat de overheid zijn verantwoordelijkheid neemt en werk maakt van een deftige sensibiliseringscampagne! De mensen moeten gewezen worden op hun verantwoordelijkheden wanneer zij een dier in huis nemen. Een huisdier brengt kosten met zich mee, moet gesteriliseerd worden, er moet opvang zijn tijdens de vakantie...
Want nee, beste mensen, uw huisdier dumpen voor uw jaarlijkse vakantie is zeker GEEN normale zaak!

Vermist

Elke week krijgen we verschillende meldingen binnen over vermiste poezen. Veel mensen gaan ervan uit dat de poes in kwestie weggelopen is, vaak is dit echter een verkeerde conclusie. Het verkeer kan alvast een van de oorzaken zijn waarom poes niet meer huiswaarts keert, het komt echter heel vaak voor dat het lijkt of poeslief wel in rook is opgegaan. Veelvuldig flyers verdelen, affiches in de buurtwinkels, mensen aanspreken, langsgaan in het asiel in de buurt, dierenartsen contacteren met de vraag of er geen gewonde poes werd binnengebracht…het lijkt soms niets op te brengen. De onzekerheid is nog het ergst: niet weten wat er gebeurd is, de verschrikkelijkste beelden die door je hoofd flitsen, kan je hem nog helpen, is het al te laat… Veel mensen achterhalen nooit de waarheid en zullen zich voor eeuwig blijven afvragen wat er gebeurd is met hun lieveling.
Niet iedereen is er zich van bewust, maar jammer genoeg lopen er ook mensen rond die het minder goed voor hebben met katten. Sommigen kunnen niet verdragen dat ze in hun tuin lopen, nog anderen worden al achterdochtig als er nog maar een kat naar hun duivenhok loert of te dicht bij de vijver met die o zo dure vissen komt. Er zijn ook mensen die gewoon een hekel hebben aan katten en het niet zullen nalaten een kat iets aan te doen als ze de kans hebben. Katten die vergiftigd of doodgeschoten worden, het is geen uitzondering.
Zo was er iemand die ons op de beurs waar we afgelopen weekend pannenkoeken verkocht hebben enkel wou steunen als het geld gebruikt zou worden om poezen te euthanaseren. Zijn reden: ze moeten allemaal weg! Dan mag hij ons inderdaad wel steunen, want we halen de poezen net weg! We steriliseren en vaccineren hen en we geven hen een echte thuis, een thuis waar ze veilig en geborgen zijn. Veel mensen vinden dat een kat buiten moet kunnen lopen, maar als een kandidaat adoptant ons echter vertelt dat poes niet buiten zal gelaten worden of niet buiten kan, zijn we toch al een stuk geruster. Gewoon omdat we weten hoeveel gevaren er buiten loeren. Als de poes voldoende afleiding heeft binnen: speeltjes, krabpaal, kameraadje, menselijke aandacht, lekker eten… hoeft dit zeker geen probleem te vormen! De meeste poezen willen dan zelfs al niet meer op verkenning trekken buiten en verkiezen de warmte en geborgenheid boven het avontuur.

Ik wil dit stukje opdragen aan Ishtar, mijn spierwitte kater die op driejarige leeftijd op een dag niet meer naar huis gekomen is, hij is inmiddels 6 jaar vermist en nog steeds vraag ik me af wat er gebeurd kan zijn. Ik kan maar één ding hopen: dat hij niet heeft moeten lijden.

Ik mis je zo erg, waar ben je toch, het lijkt wel of je van de aardbodem verdwenen bent. Ik heb reeds alles afgezocht, gaf je maar een teken van leven. Ik die al schrik had voor wat ik zou moeten doen indien je er over tien jaar niet meer zou zijn, had niet verwacht dat dit moment zo snel zou komen. Het doet zo’n pijn dat het lijkt alsof mijn hart in elkaar aan het schrompelen is. Ik zou alles doen om je terug te krijgen, ik zou mijn leven geven als ik wist dat ik je daarmee pijn zou kunnen besparen. Al de gedachten die door mijn hoofd gaan, de beelden die ik voor me zie, het maakt me gek, niet te weten wat er met je gebeurd is, die onzekerheid is nog het ergste. Wist ik maar of je hulp nodig hebt. Maar de tijd tikt verder en de kans dat ik je ooit weerzie wordt kleiner met de dag.  Drie jaar lang was je er steeds voor me, die tijd was veel te kort. Ik mis je mijn vriend…