Vermist

Elke week krijgen we verschillende meldingen binnen over vermiste poezen. Veel mensen gaan ervan uit dat de poes in kwestie weggelopen is, vaak is dit echter een verkeerde conclusie. Het verkeer kan alvast een van de oorzaken zijn waarom poes niet meer huiswaarts keert, het komt echter heel vaak voor dat het lijkt of poeslief wel in rook is opgegaan. Veelvuldig flyers verdelen, affiches in de buurtwinkels, mensen aanspreken, langsgaan in het asiel in de buurt, dierenartsen contacteren met de vraag of er geen gewonde poes werd binnengebracht…het lijkt soms niets op te brengen. De onzekerheid is nog het ergst: niet weten wat er gebeurd is, de verschrikkelijkste beelden die door je hoofd flitsen, kan je hem nog helpen, is het al te laat… Veel mensen achterhalen nooit de waarheid en zullen zich voor eeuwig blijven afvragen wat er gebeurd is met hun lieveling.
Niet iedereen is er zich van bewust, maar jammer genoeg lopen er ook mensen rond die het minder goed voor hebben met katten. Sommigen kunnen niet verdragen dat ze in hun tuin lopen, nog anderen worden al achterdochtig als er nog maar een kat naar hun duivenhok loert of te dicht bij de vijver met die o zo dure vissen komt. Er zijn ook mensen die gewoon een hekel hebben aan katten en het niet zullen nalaten een kat iets aan te doen als ze de kans hebben. Katten die vergiftigd of doodgeschoten worden, het is geen uitzondering.
Zo was er iemand die ons op de beurs waar we afgelopen weekend pannenkoeken verkocht hebben enkel wou steunen als het geld gebruikt zou worden om poezen te euthanaseren. Zijn reden: ze moeten allemaal weg! Dan mag hij ons inderdaad wel steunen, want we halen de poezen net weg! We steriliseren en vaccineren hen en we geven hen een echte thuis, een thuis waar ze veilig en geborgen zijn. Veel mensen vinden dat een kat buiten moet kunnen lopen, maar als een kandidaat adoptant ons echter vertelt dat poes niet buiten zal gelaten worden of niet buiten kan, zijn we toch al een stuk geruster. Gewoon omdat we weten hoeveel gevaren er buiten loeren. Als de poes voldoende afleiding heeft binnen: speeltjes, krabpaal, kameraadje, menselijke aandacht, lekker eten… hoeft dit zeker geen probleem te vormen! De meeste poezen willen dan zelfs al niet meer op verkenning trekken buiten en verkiezen de warmte en geborgenheid boven het avontuur.

Ik wil dit stukje opdragen aan Ishtar, mijn spierwitte kater die op driejarige leeftijd op een dag niet meer naar huis gekomen is, hij is inmiddels 6 jaar vermist en nog steeds vraag ik me af wat er gebeurd kan zijn. Ik kan maar één ding hopen: dat hij niet heeft moeten lijden.

Ik mis je zo erg, waar ben je toch, het lijkt wel of je van de aardbodem verdwenen bent. Ik heb reeds alles afgezocht, gaf je maar een teken van leven. Ik die al schrik had voor wat ik zou moeten doen indien je er over tien jaar niet meer zou zijn, had niet verwacht dat dit moment zo snel zou komen. Het doet zo’n pijn dat het lijkt alsof mijn hart in elkaar aan het schrompelen is. Ik zou alles doen om je terug te krijgen, ik zou mijn leven geven als ik wist dat ik je daarmee pijn zou kunnen besparen. Al de gedachten die door mijn hoofd gaan, de beelden die ik voor me zie, het maakt me gek, niet te weten wat er met je gebeurd is, die onzekerheid is nog het ergste. Wist ik maar of je hulp nodig hebt. Maar de tijd tikt verder en de kans dat ik je ooit weerzie wordt kleiner met de dag.  Drie jaar lang was je er steeds voor me, die tijd was veel te kort. Ik mis je mijn vriend…